Diable Skały

Przyroda

Informacje

  • Adres: Siepraw
  • Gmina: Gmina Siepraw

Parametry

Miejsca

  • Gmina: Gmina Siepraw

Diable Skały   – skały na zachodnim stoku   Czerwonej Góry   we wsi   Zakliczyn   w   województwie małopolskim, w   powiecie myślenickim, w   gminie Siepraw. Pod względem geograficznym rejon ten należy do   Pogórza Wielickiego   w obrębie   Pogórza Zachodniobeskidzkiego. Od   drogi nr 967   do skał prowadzi szlak turystyki pieszej i rowerowej zaczynający się za mostem, około 1 km na południowy zachód od skrzyżowania tej drogi z drogą do Wieliczki. Diable Skały znajdują się na zboczu po prawej stronie szlaku i są z niego widoczne. Prowadzi do nich schodkami ścieżka z poręczą.

Nazwa skał, podobnie jak   innych o tej nazwie, pochodzi od tego, że miejscowa ludność przypisywała ich powstanie diabłom. Diable Skały to zbudowany z   piaskowca   lity   mur skalny   o długości kilkudziesięciu metrów. W podręczniku wspinaczkowym mają nazwę Czerwona Góra. Uprawiany jest na nich   bouldering. Są na nich 24   drogi wspinaczkowe   (baldy) o trudności od 6a do 7c w   skali francuskiej. G. Rettinger pisze o nich: są to   zarówno psychiczne hajbole, jak i nieco wymuszone starty SD   (z pozycji stojącej lub siedzącej). Kilka dróg wyznaczono także na krawędziach wybitnej szczeliny w górnej części skał, jednak G. Rettinger nie opisał ich   ze względu na kuriozalną szerokość Szczeliny i niebezpieczeństwo upadku z tarasu. Wątpliwe drogi lub wątpliwa ich wycena oznaczone za znakiem zapytania. Skały znajdują się w lesie. Najlepsza pora na wspinaczkę to lato i jesień.

Jedną z ciekawszych osobliwości przyrodniczych na ziemi myślenickiej są Diable Skały na Czerwonej Górze w Zakliczynie. Jak w przypadku innych tego typu ostańców skalnych ludność miejscowa przypisywała ich powstanie siłom nadnarturalnym - stąd nazwa Diable Skały. W okazałej grzędzie skalnej znajduje się najdłuższa na Pogórzu Wielickim jaskinia szczelinowe, która ma 22 m długości. Na wzgórzu Czerwona Góra występowały kiedyś kopce ziemne, niewiadomego pochodzenia. Było ich ok. 200. Kilka z nich, najlepiej zachowanych, przebadał w 1875 r. archeolog A.H. Kirkor.