Czerwona Góra 335 m n.p.m.

Czerwona Góra   (335 m n.p.m.) – wzniesienie we wsi   Zakliczyn   w   województwie małopolskim, w   powiecie myślenickim, w   gminie Siepraw. Pod względem geograficznym rejon ten należy do   Pogórza Wielickiego   w obrębie   Pogórza Zachodniobeskidzkiego. Czerwona Góra znajduje się po północno-zachodniej stronie   drogi nr 967   i po jej północno-wschodniej stronie przechodzi odgałęziająca się od drogi 967 droga z   Brzączowic   do   Wieliczki.

Porośnięte lasem bardziej strome południowo-zachodnie i południowe stoki Czerwonej Góry opadają do doliny potoku   Słona Woda. Względna wysokość Czerwonej Góry nad doliną tego potoku wynosi około 45 m. Mniej stromy północno-wschodni grzbiet zajmują pola uprawne i zabudowania Zakliczyna. W lesie dolnej części stoków Czerwonej Góry jest wybitny, zbudowany z piaskowca   skalny mur   o nazwie   Diable Skały. Uprawiany jest na nim   bouldering. W Diablich Skałach są też dwie jaskinie:   Jaskinia w Czerwonej Górze Pierwsza i   Schronisko w Czerwonej Górze Drugie.

Przez Czerwoną Górę prowadzi asfaltowy szlak turystyki rowerowej i pieszej. Zaczyna się przy drodze 967 za mostem, około 1 km na południowy zachód od skrzyżowania tej drogi z drogą do Wieliczki. Zaraz za mostkiem którym przekracza on Słoną Wodę, znajduje się u podnóży Czerwonej Góry wiata dla turystów i tablice informacyjne (Przystanek turystyczny Czerwona Góra). Diable Skały znajdują się na zboczu po prawej stronie szlaku i są z niego widoczne. Prowadzi do nich schodkami ścieżka z poręczą.

W Zakliczynie, wsi leżącej w gminie Siepraw natrafimy na jedną z nielicznych osobliwości przyrodniczych na ziemi myślenickiej.

Skręcając na skrzyżowaniu drogi Myślenice-Dobczyce w Brzączowicach w stronę Zakliczyna dotrzemy do ulicy Jodłowa lub Czerwona Góra. Tamtymi ulicami trafimy dość prosto do skałek piaskowych znajdujących się w lesie. Skały nazywane też Diablimi nie należą do małych. 

Wzgórze, znane od dawna miejscowej ludności z powodu ok. 200 kopców nieznanego pochodzenia, z których niewiele tylko zachowało się do naszych czasów. Kilka z nich najlepiej zachowanych przebadał w 1875 r. archeolog A.H. Kirkor, ale znalazł w nich tylko nieco węgla drzewnego. Być może była to pozostałość dawnego cmentarzyska kurhanowego. Są tu również piaskowcowe skałki, zwane Diablimi, oraz niewielkie jakinie.