Kościół pw. św. Maksymiliana Kolbe w Rudniku

Kościół parafialny pw. św. Maksymiliana Kolbego w Rudniku zaczęto wznosić w 1981 r. i ukończono dwa lata później. Osobną parafię erygowano natomiast już w 1966 r. i do 1981 r. mieszkańcy wsi korzystali z tymczasowego kościoła w postaci rozbudowanej kaplicy MB Szkaplerznej. 

Kaplica w Rudniku ufundowana została przez Grabowskiego obywatela rudnickiego w roku 1876. Indult na odprawienie mszy świętych oraz na odpust zupełny w Uroczystość Matki Bożej Szkaplerznej miała kaplica co najmniej od roku 1901.

Przypuszczalnie późniejsi proboszczowie parafii Sułkowice do której to parafii wówczas gromada Rudnik należała, starali się o prolongatę tych indultów dla kaplicy w Rudniku, gdyż msze święte i odpusty odbywały się bez przerwy.

W czasie drugiej wojny światowej w roku 1940, korzystając z zamieszania w czasie okupacji niemieckiej, zebrali się Rudniczanie na własną rękę do powiększania kaplicy. Dobudowano nawę główną a z dotychczasowej kaplicy zrobiono prezbiterium. Ołtarz dano na miejsce dawnego chóru. Gdy Niemcy – okupanci pytali kto to buduje, odpowiadano, że kobiety budują. Mimo dobrych chęci dobudowano jednak za mało. Zresztą nie było miejsca na dalsze rozszerzenie budowy.

Kiedy w 1940 roku wybuchła zaraza czerwonki, w parafii sułkowickiej kościół parafialny został przez Niemców zamknięty. Wtedy jeden z wikariuszy Ks. Karol Śmiech za pozwoleniem Ks. Metropolity Sapiechy przeniósł się do Rudnika i zamieszkawszy tymczasowo w lokalu strażnicy, zaczął codziennie odprawiać mszę św. w powiększonej kaplicy. On to zajął się wtedy kaplicą i zaczął skupować paramenty liturgiczne i wszystkie konieczne sprzęty – przeważnie własnymi siłami uzupełniano braki.

Ołtarz wykonał niejaki Cebula z Rudnika – chłop – artysta. Ołtarz jest wykonany z drzewa dębowego w stylu gotyckim. Trzy figury w nim wykonał również ten sam Cebula z drzewa. Mianowicie figury: Niepokalanego Poczęcia N.M.P. , Św. Józefa i św. Barbary. Wymalował również ten sam Cebula obraz Matki Bożej Szkaplerznej do ołtarza, a na ścianach obecnego prezbiterium, a dawnej kaplicy wymalował trwałą techniką: św. Stanisława biskupa, św. Franciszka z Asyżu z prawej strony a z lewej św. Zofię i św. Jana Nepomucena. Ambonę, konfesjonał i szafy do zakrystii zrobił Roman Szczurek z Rudnika.

O samodzielnej parafii i oddzieleniu się od Sułkowic myśleli Rudniczanie od dawna bo już w 1911 roku była ta sprawa aktualna. Mieli jednak dużą przeszkodę ze strony proboszcza sułkowickiego. Dopiero kiedy do Sułkowic przyszedł nawy proboszcz Ks. Jan Sidełko w roku 1942. Kiedy Rudniczanie zwrócili się do niego o pomoc wtedy przyrzekł im poparcie, pod warunkiem, że wybudują albo kościół nowy alba plebanię.

Kościół właściwie był, choć ciasny , ale był i na dwa razy mogli się wszyscy pomieścić. Nie było jednak stałego zamieszkania dla księdza. Wówczas to ks. Śmiech, którego ks. Metropolita nie odwołał z Rudnika po przejściu zarazy zaczął myśleć o budowie plebanii.

Już od 1901 r., w niewielkiej kaplicy MB Szkaplerznej, odprawiane były Msze święte dla mieszkańców Rudnika, należącego w tym czasie do parafii w Sułkowicach. W roku 1940, pomimo okupacji hitlerowskiej, rudniczanie rozbudowali kaplicę zbudowaną jeszcze pod koniec lat 70. dziewiętnastego stulecia.
Wkrótce zaczęła służyć całej parafii. Gdy w tym samym roku w Sułkowicach wybuchła zaraza czerwonki Niemcy zamknęli kościół parafialny. Wówczas jeden z wikariuszy, za zgodą abpa Adama Sapiehy, zamieszkał w Rudniku w lokalu strażnicy i zaczął codziennie odprawiać Msze w powiększonej kaplicy.
Krokiem w kierunku powstania samodzielnej wspólnoty parafialnej w Rudniku był dekret. ks. kard. Sapiehy, wydany 24 grudnia 1948 r., erygujący kaplicę jako kościół filialny. Jednak dopiero 14 kwietnia 1966 roku ks. kard. Karol Wojtyła ustanowił tu parafię.
Już wtedy czyniono starania o pozwolenie na budowę nowego kościoła, które otrzymano dopiero w 1977 roku. Do budowy przystąpiono w marcu 1981 r., i po trzech latach, w 18 grudniu 1983 r. kard. Macharski poświęcił nowy kościół.
Obecnie parafia liczy około trzy tysiące wiernych.